Θωμάς Μαργαρίτης: ΤΑ «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ …….» ΚΑΙ Ο ΗΡΩΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΡΑΜΙΝΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ - Για τον αγώνα Καλαμαριά – Δόξα

Για τον αγώνα Καλαμαριά – Δόξα

ΤΑ «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ …….» ΚΑΙ Ο ΗΡΩΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΡΑΜΙΝΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ


«Έδειξαν ότι δεν είναι αμνοερίφια για σφαγή το Πάσχα»

Του Θωμά Μαργαρίτη, δικηγόρου, τέως Δημάρχου Δράμας, τέως Προέδρου Δικηγορικού Συλλόγου Δράμας και νυν Προέδρου του «Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού Ν. Δράμας» με την επωνυμία «Δραμινή φλόγα».


Την περασμένη Παρασκευή, μόλις δύο ημέρες πριν τον αγώνα Καλαμαριά-Δόξα που έγινε την Κυριακή 9-4-2017, ο Σερραίος στην καταγωγή, Υφυπουργός Αθλητισμού απαγόρευσε την πλήρη μετακίνηση όχι μόνο των οργανωμένων αλλά και των μεμονωμένων φιλάθλων της ΔΟΞΑΣ προς την Καλαμαριά, μετά από μία τουλάχιστον «περίεργη εισήγηση» της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης.

Πρωτοφανής, πραξικοπηματική, παράνομη, αντισυνταγματική και προσβλητική ήταν η απόφαση αυτή, όχι μόνο για την Δόξα και την ιστορία της, τους φιλάθλους της αλλά και όλους τους Δραμινούς.

Όλοι εκφράσαμε την απογοήτευσή μας για την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού των Αρχών της Πολιτείας προς την Δόξα. Η διοίκηση της ομάδας διαμαρτυρήθηκε μεν, αλλά ορθώς πειθαρχούσα, προέτρεψε τους φιλάθλους να μην εκδράμουν στην Καλαμαριά. Ταυτόχρονα ξεκίνησε στην Δράμα ένα «γαϊτανάκι ερμηνείας» της πρωτάκουστης απαγόρευσης.

Όλοι ρωτούσαν να μάθουν «τι σημαίνει απαγόρευση μεμονωμένης μετακίνησης;», που δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.

«Αν πάω με το Ι.Χ. μου στη Θεσσαλονίκη θα με σταματήσουν στο Δερβένι;»

«Θα γνωρίσουν ότι είμαστε Δραμινοί από τις πινακίδες κυκλοφορίας και θα μας γυρίσουν πίσω;»

«Θα μας σταματήσουν και θα ζητήσουν ταυτότητες;»

«Εμάς που έχουμε εισιτήριο για τον αγώνα θα μας αφήσουν να περάσουμε;»

«Εμείς που δεν έχουμε εισιτήριο και πάμε στην Θεσσαλονίκη θα βρούμε να αγοράσουμε;»

«Που θα γίνουν τα μπλόκα της Αστυνομίας;»

Τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις δημιουργήθηκαν, που ωστόσο ήταν εύλογα ερωτήματα μιας παράλογης Υπουργικής απόφασης για γέλια και για κλάματα.

Τι πραγματικά σήμαινε η απαγόρευση μεμονωμένης απαγόρευσης, κανένας ουσιαστικά δεν ήξερε να απαντήσει.

Οι περισσότεροι φίλαθλοι ανέβαλαν το ταξίδι τους, κάποιοι που είχαν εξασφαλίσει εισιτήριο απετόλμησαν την μετακίνηση γιατί θεώρησαν ότι ήταν τουλάχιστον γελοίο να τους απαγορευθεί η είσοδος στην Θεσσαλονίκη επειδή απλώς ήταν Δραμινοί.

Οι περισσότεροι, γύρω στα 350-400 άτομα, αψήφησαν την απαράδεκτη απόφαση, βρέθηκαν στην Καλαμαριά χωρίς εισιτήριο με την αμυδρή ελπίδα ότι ίσως βρούν, αλλά κυρίως από το χρέος τους να είναι κοντά στην ομάδα, συμπαραστεκόμενοι στους παίκτες έστω ακόμη και έξω από το γήπεδο.

Φυσικά ίχνος εισιτηρίου δεν υπήρχε, οι υπεύθυνοι της Καλαμαριάς τα είχαν εξαφανίσει όλα.

Το γήπεδο είχε αποκλειστεί σε ακτίνα 500 μέτρων από μεγάλες δυνάμεις της Αστυνομίας και των ΜΑΤ.

Όλες οι δυνάμεις καταστολής προσπαθούσαν να εφαρμόσουν μία απαράδεκτη απόφαση αποκλεισμού των Δραμινών από το να πλησιάσουν στο γήπεδο.

Άνδρες της Ασφάλειας με πολιτικά, καβαλώντας μηχανές μεγάλου κυβισμού αναζητούσαν «γκρουπάκια υπόπτων» που ίσως ήταν Δραμινοί, ειδοποιώντας τα ΜΑΤ και την Αστυνομία να κάνουν αποκλεισμούς των δρόμων που κινούνταν.

Έγινε δηλαδή κινητοποίηση μεγάλων δυνάμεων καταστολής στον άτυπο αυτό κλεφτοπόλεμο που μόνο ένα πράγμα απέδειξε, ότι δηλαδή ήταν ανυπόστατη η απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης, την οποία αποδέχθηκε το Υπουργείο, ότι δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια του αγώνα και να προφυλάξει τους Δραμινούς μέσα στο γήπεδο. Όταν έψαχναν με πολλαπλάσιες δυνάμεις σε όλη την Καλαμαριά να βρουν τους «ανυπότακτους Δραμινούς» που μετακινήθηκαν παρά την απόφαση, δεν μπορούσαν να τους προστατέψουν τοποθετώντας τους οργανωμένα και συντεταγμένα στην θύρα ΣΤ του γηπέδου, όπως ζήτησε εξ αρχής η Διοίκηση της Δόξας;

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΘΕΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Και το Υπουργείο και η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έπαιξαν ανεξήγητα το παιχνίδι των υπευθύνων της Καλαμαριάς που ήθελαν πάση θυσία να γίνει ο αγώνας «χωρίς κερκίδα» των φιλοξενουμένων.

Όμως τις 350-400 Δραμινές ψυχές τίποτα δεν τις σταμάτησε. Συγκεντρώθηκαν έξω από παρακείμενο αλσύλλιο και απαίτησαν από τους επικεφαλής των Αστυνομικών δυνάμεων να παραταχθούν στο ύψωμα πίσω από την νότια εστία, από την οποία έβλεπαν το γήπεδο. Από εκεί ήθελαν να ενισχύσουν την ομάδα. Ο Αστυνομικός Διευθυντής στις τηλεφωνικές επικοινωνίες ήταν ανένδοτος. Ο επικεφαλής και οι άνδρες των ΜΑΤ «είχαν μάτια ένοχα», γιατί υπεράσπισαν μία άδικη απόφαση. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι ίδιοι σιγομουρμούριζαν μεταξύ τους σχολιάζοντας την άδικη απόφαση των προϊσταμένων τους και απορούσαν λέγοντας «γιατί δεν τους βάλαμε στο γήπεδο;».

Η ειρηνική διάθεση των Δραμινών φιλάθλων και η πρωτοβουλία του επικεφαλής των ΜΑΤ να αναλάβει ο ίδιος την τελική ευθύνη διαχείρισης της κατάστασης επέτρεψε στους «απείθαρχους Δραμινούς» να καταλάβουν τελικά το ύψωμα και να παραταχθούν με δική τους ευθύνη στο επικλινές και επικίνδυνο πρανές του δρόμου με κίνδυνο της ζωής τους.

Δέκα – δέκα κατ’ εντολή του επικεφαλής των ΜΑΤ οι Δραμινοί εισήλθαν στο αλσύλλιο και «κατέλαβαν» το ύψωμα.

Άλλοι ανέβηκαν σε δένδρα, άλλοι σε επικίνδυνα τοιχίο 2,5 μέτρων στην προσπάθειά τους να βλέπουν καλύτερα.

Όλοι οι φίλαθλοι της Καλαμαριάς και οι λίγοι Δραμινοί που μπήκαν στο γήπεδο με εισιτήριο, παρακολουθούσαν έκπληκτοι τον «ακροβολισμό» των Δραμινών στο ύψωμα, που σύντομα οργανώθηκαν και άρχισαν τα συνθήματα ενίσχυσης της ομάδος μας.

Κέρδισαν τον θαυμασμό όλων, όταν η δυνατή φωνή τους από μεγάλη απόσταση σκέπασε όλο το γήπεδο, υπερκαλύπτοντας και τις φωνές και τα συνθήματα των οργανωμένων οπαδών της Καλαμαριάς που και οι ίδιοι απορούσαν και μονολογούσαν γιατί δεν τους άφησε η Διοίκησή τους να μπουν στο γήπεδο. Άκουσα με τα αυτιά μου τους άνδρες των ΜΑΤ που παρατάχθηκαν πίσω από τους Δραμινούς στο ύψωμα να λένε «Τι κρίμα αφήσανε τους ανθρώπους να κρέμονται σαν τους πιθήκους αντί να τους βάλουν στο γήπεδο».

Αυτά έγιναν από τους ηρωϊκούς φιλάθλους της Δόξας στην Καλαμαριά. Όλοι μαζί υπερήλικες, μεσήλικες, γυναίκες και παιδιά κατέλαβαν το ύψωμα για να δώσουν την δική τους μάχη και την κέρδισαν.

Δυστυχώς όμως η αγωνιστική παρουσία της ομάδος στο γήπεδο, δεν ήταν αντάξια του ηρωϊσμού των φιλάθλων μας και όλων των Δραμινών που δεν βρέθηκαν εκεί και παρακολουθούσαν τον αγώνα από την τηλεόραση. Δυστυχώς οι ποδοσφαιριστές μας δεν δικαίωσαν ούτε αυτούς, ούτε τον μεγαλοχορηγό μας Γιάννη Μπύρο που πολλά τους έδωσε και μόνο πίκρες πήρε. Αλλά αυτά έχουμε χρόνο να τα αναλύσουμε στο μέλλον.

ΌΣΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Απαγορεύσεις μεμονωμένης μετακίνησης υπήρξαν μόνο επί βουλγαρικής κατοχής.

Ούτε η χούντα της αποφάσισε.

Οι Δραμινοί αντιμετωπίστηκαν ως «χουλιγκάνοι» και «ταραξίες» από την οργανωμένη πολιτεία, χωρίς ποτέ να δώσουν αφορμή.

Όμως, η αποφασιστικότητα, το πείσμα, η επιμονή και ο ηρωϊσμός πάντα νικούν τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία.

Οι φίλαθλοι της Δόξας από το «ύψωμα της Καλαμαριάς» απέδειξαν πόσο ανεγκέφαλοι είναι αυτοί που έβγαλαν την απόφαση περί απαγόρευσης της μετακίνησης και πως μπορούν με τον ηρωϊσμό τους να ανατρέψουν απαράδεκτες και προσβλητικές για τη Δράμα αποφάσεις. Κατάφεραν να τους θαυμάσουν για μία ακόμη φορά οι αντίπαλοι και όλη η φίλαθλη Ελλάδα, χωρίς να προκαλέσουν κανένα επεισόδιο.

Πολλές ομάδες, με καλούς παίχτες και τακτικισμούς, μπορεί να βγουν πρωταθλήτριες. Φιλάθλους όμως σαν τη Δόξα, κανένας δεν μπορεί να αποκτήσει. Είμαι βέβαιος ότι με την υπομονή και την επιμονή όλων και κυρίως του μεγαλοχορηγού μας κ. Γιάννη Μπύρου, θα φτιαχτεί η ομάδα με ψυχολογία πρωταθλητή, όπως αξίζει στους ηρωϊκούς φιλάθλους μας και όλους τους Δραμινούς που δύσκολα μπορεί κάποιος να εγκαταλείψει. Αφού έδειξαν σε όλη την Ελλάδα, ότι δεν είναι αμνοερίφια για σφαγή το Πάσχα.

Καλή Ανάσταση.